حسن مقیاسی؛ مهدی مقدسی نیا
چکیده
از آنجایی که یکی از مهمترین عرصههای تکریم و حفظ وجهه، زبان است، هر زبانی برای خود از مکانیزمهای مشخصی جهت تحقق این امر استفاده میکند و از جملة این مکانیزمها، بهرهگیری از صفات و ضمایر اشاره ...
بیشتر
از آنجایی که یکی از مهمترین عرصههای تکریم و حفظ وجهه، زبان است، هر زبانی برای خود از مکانیزمهای مشخصی جهت تحقق این امر استفاده میکند و از جملة این مکانیزمها، بهرهگیری از صفات و ضمایر اشاره است. پژوهش پیش رو در صدد است تا کاربرد صفات و ضمایر اشاره را در عرصة حفظ وجهه در قرآن کریم بررسی نماید و شیوة برخورد مترجمان با این پدیدة زبانی را ارزیابی کند. در این پژوهش که با رویکردی توصیفی ـ تحلیلی انجام گرفته، نگارندگان از نظریة استعارههای مفهومی یا شناختی که از سوی لیکاف و جانسون مطرح شده، مدد جستهاند و در بررسی نُه آیهای که در ابتدای سورههای بقره، یونس، یوسف، رعد، حجر، شعراء، نمل، قصص و لقمان قرار دارند، به این نتیجه رسیدهاند که در قرآن از صفات و ضمایر اشاره به دور به عنوان ابزاری برای حفظ وجهه استفاده شده که اساس آن یک استعارة جهتی است و در آن «شیء خوب، قدرتمند و با ارزش، دور است» که البته این دوری میتواند در عرض یا طول باشد. برخی مترجمان قرآن در برخورد با این پدیده، با بیتوجهی از کنار آن گذشته و به ترجمة تحت اللفظی بسنده نمودهاند و برخی دیگر نیز از راهکارهای متفاوت به پدیدة فوق الذکر توجه نموده و در جهت بدست دادن ترجمهای صحیح برآمدهاند.