حسن رضایی هفتادر؛ روح الله شهیدی؛ سیده راضیه توسل؛ زینب روستایی
چکیده
بلاغت، به معنای مطابقت کلام با مقتضای حال مخاطب، هماره به عنوان یکی از جلوههای اعجاز و هماورد ناپذیری قرآن، مطرح بوده است. علم معانی، در جهت شناخت دقیق ابعاد مختلف بلاغت کلام به صورت عام و کلام الهی ...
بیشتر
بلاغت، به معنای مطابقت کلام با مقتضای حال مخاطب، هماره به عنوان یکی از جلوههای اعجاز و هماورد ناپذیری قرآن، مطرح بوده است. علم معانی، در جهت شناخت دقیق ابعاد مختلف بلاغت کلام به صورت عام و کلام الهی به صورت خاص، پدید آمده است. این علم، کلام را به لحاظ افادۀ معانی ثانوی و تبعی، موضوع خود قرار داده و برای این هدف، انواع مختلف کلام، چه خبر و چه انشاء را بررسی میکند. در این میان، انشاء بر این اساس که آیا برای یافتن مطلوبی القا میشود یا نه، به انشای طلبی و غیر طلبی تقسیم میگردد. انشاءهای طلبی، به دلیل افادۀ معانی ثانوی، در علم معانی از اهمیت بالایی برخوردارند. استفهام یکی از اقسام پرکاربرد این انشاء است که در قرآن نیز فراوان یافت میشود و بررسی معانی ثانوی آن بی شک در آشکار نمودن بلاغت و اعجاز قرآن اثرگذار است. بررسی مهمترین جملههای استفهامی قرآن، روشن میسازد که تنها نوزده مورد از استفهامهای قرآن در معنای حقیقی، یعنی طلب علم، به کار رفته و بیشتر آنها در معانی مجازیی چون انکار ابطالی، انکار توبیخی، تقریر، نفی، تعجب، ترغیب و تسویه کاربرد داشتهاند.