نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

• مریم هاشمیان ¹
• ریحانه ملازاده ²
• فاطمه اکبری زاده ²

¹ دانشجوی دکتری رشته زبان و ادبیات عربی، دانشگاه الزهرا، دانشکده ادبیات، تهران، ایران

² گروه زبان و ادبیات عربی، دانشکده ادبیات، دانشگاه الزهرا (س)، تهران، ایران

چکیده

فهم کامل گفتمان، مستلزم فرا رفتن از تحلیل واژگانی-دستوری صرف و بهره‌گیری از رویکردهای نوین زبان‌شناختی است. یکی از ابزارهای کارآمد در این راستا، نظریه اصول همکاری گرایس و معانی ضمنی ناشی از نقض راهبردهای چهارگانه آن (کمیت، کیفیت، رابطه، و شیوه)، است. این پژوهش می‌کوشد با تحلیل نمایشنامه «وطنی عکا» اثر شرقاوی نویسنده مصری که در آثارش در حوزه ادبیات پایداری بیشتر از جنبه ادبی، به مفاهیم مقاومت توجه دارد، به مفاهیم ضمنی اثر بپردازد. باتوجه‌به محوریت نمایشنامه برپایه گفتگوی شخصیت‌ها، تعامل گفتگومند میان مبارزان فلسطینی به‌عنوان «من» - صهیونیست‌ها به‌عنوان «دیگری» در موضوعات نمایشنامه مطالعه می‌شود. بررسی‌ نشان می‌دهد که راهبردهای کمیت (از طریق اطناب و ایجاز) و شیوه (با استفاده از اسم‌های موصول «من» و «ما») بیشترین نقض را در هر سه نوع گفتگوی (من-من)، (من-دیگری)، (دیگری-دیگری) دارند. اطناب برای تأکید، استدلال، نقل قول رهبران، اقناع و ابراز احساسات و ایجاز در مواقع حساس به‌کار رفته است. نقض راهبرد شیوه نیز برای عمومیت‌بخشی به مفاهیم دوستی یا دشمنی، اشاره تلویحی به نقش غرب و آمریکا در حمایت از صهیونیسم و مباحث زندگی، مرگ و شهادت بوده است. استفاده بیشتر کنش اظهاری برای بیان حقایق مرتبط با مسئله صهیونیسم و عملیات مبارزان و کنش ترغیبی برای امر و نهی و پرسش‌های انکاری در راستای انتقال مفاهیم مقاومت و عجز صهیونیست‌ها و تأکید بر منطق مبارزان است

کلیدواژه‌ها

• کاربردشناسی
• تلویح گفتار
• گرایس
• عبدالرحمن شرقاوی
• وطنی عکا

موضوعات

• برای مشاهده مقالات مرتبط با موضوع، روی نام موضوع کلیک کنید.

عنوان مقاله [English]

The Study of Grice's Maxims in Egyptian Dramatic Literature: A Case Study of the Play Watani 'Akka by Abdel Rahman Al-Sharqawi

نویسندگان [English]

• hashemzade Maryam ¹
• reyhaneh mollazadeh ²
• fatemeh akbarizadeh ²

¹ PhD student in Arabic language and literature, Al-Zahra University, Faculty of Literature, Tehran, Iran

² Assistant Professor, Department of Arabic Language and Literature, Faculty of Literature, Alzahra University, Tehran, Iran.

چکیده [English]

complete understanding of discourse requires going beyond mere lexical-grammatical analysis and utilizing modern linguistic approaches. One effective tool in this regard is Grice's Cooperative Principle and the implicatures that arise from violations of its four maxims (quantity, quality, relation, and manner). This study aims to explore the implied meanings in the play Watani 'Akka by the Egyptian writer Sharqawi, who, in his works on resistance literature, places more emphasis on the concepts of resistance from a literary perspective. Given that the play is centered around dialogue between characters, the dialogic interaction between Palestinian fighters as the "self" and Zionists as the "other" is examined throughout the themes of the play. The analysis shows that the maxims of quantity (through verbosity and brevity) and manner (through the use of relative pronouns like "we" and "I") are the most frequently violated in all three types of dialogues: (self-self), (self-other), and (other-other). Verbosity is used for emphasis, reasoning, quoting leaders, persuasion, and emotional expression, while brevity is employed in critical moments. The violation of the maxim of manner is used to generalize concepts of friendship or enmity, implicitly reference the role of the West and the United States in supporting Zionism, and address issues of life, death, and martyrdom. The study also reveals that assertive speech acts are predominantly used to convey truths related to Zionism and the fighters' operations, while directive speech acts are employed for commands, prohibitions, and rhetorical questions to convey the concepts of resistance, highlight the Zionists' weakness, and emphasize the fighters' logic.

کلیدواژه‌ها [English]

• pragmatics
• Speech Implicature
• Grise
• Abd al-Rahman Sharqawi
• Wathani Akka