کنایه، ساختی انعطاف‌پذیر در زبان فارسی و عربی است تا گوینده، دل‌مشغولی گوناگون خود را به یاری آن در پرده بازگو کند و شنونده نیز با توجه به زمینة فرهنگی که در زیر لایة ظاهری و لفظی کنایه‌ها قرار گرفته است، در برداشت معنای دلخواه خویش مردد و دو دل شود. این شگرد ادبی و هنری با انگیزه‌هایی همچون: شرم و آزرم، ترس از بازگفت بی‌پردة اندیشه‌ها، فرار از بازخواست، آشنایی‌زدایی و جلب توجه مخاطب... معنای صریح را به وجهی غیر مستقیم به نمایش می‌گذارد و کارکردهای گوناگون زبانی، اجتماعی، تاریخی، قومی، ملّی و تأثیر و گیرایی سخن را به دنبال دارد. همچنان که در حوزه‌های فردی، اخلاقی، حقوقی و تاریخی نیز پاره‌ای از چالش‌ها را در روند استنباط مخاطب باعث می‌شود.
)