نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشیار گروه زبان و ادبیات عربی دانشگاه بوعلی سینا همدان

2 دانشجوی دکتری زبان و ادبیات عربی دانشگاه بوعلی سینا همدان

چکیده

معناشناسی دانشی است که به بررسی معنا می­پردازد و معناشناسی تاریخی – توصیفی از جمله مهمترین و رایج­ترین روش­های این علم به شمار می­رود. یکی از شیوه­های یافتن معانی دقیق واژه در معناشناسی تاریخی- توصیفی، استفاده از روابط همنشینی و جانشینی درون ساختار زبانی است. این روش بر نظریة ساختارگرایی استوار است. بدون شک کاربرد این روش در مطالعه­ و فهم قرآن که دارای لایه­های پیچیدة معنایی است، نقش عمده­ای ایفا می­نماید. مطالعة حاضر با هدف شناخت و معرفی معنا و مفهوم واژه حمیم در نظام معنایی قرآن کریم انجام شده و تلاش کرده است نقش واژگان همنشین و جانشین در کشف معنای «حمیم» بررسی نماید. بنابراین سوال اصلی پژوهش حاضر آن است که کدام یک ار واژگان همنشین و جانشین واژه حمیم در کشف معنای این واژه بیشتر کمک می­کنند و مهمترین مولفه­های معنایی واژه مذکور به عنوان شرایط لازم و کافی کدامند؟ نتایج این مقاله نشان داده است  که مهمترین مؤلفه­های معنایی واژة «حمیم» عبارت­اند از اختصاص به حوزة عذاب، مایع بودن، دردناک و خشن بودن، ذوب کنندگی، مهلک بودن، ازبین بردن اعضا، و حرارت زیاد. علاوه بر این لفظ «حمیم» بر محور همنشینی با ماده­های فعلی «صَبّ»، «ذاقَ»، «سَقَی»، «قطع»، «سحب»و «صهر» و با مفردات اسمی «ماء»، «غسّاق»، «سموم»، «عذاب» و بر محور جانشینی با واژه­های «عذاب» ،«آنیة» و«نار» روابط معنایی دارد و غالب آیاتی که در آن­ها واژه­ی «حمیم» به کار رفته است، به حوزه­ی معنایی کافران، منکران و خصومت گران دین اختصاص یافته است.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

The Study of Semantic Components of the Quranic Word “Ḥamim” Based on the Syntagmatic and Paradigmatic Relations

نویسندگان [English]

  • Morteza Ghaemi 1
  • Salah al-din Abdi 1
  • Ebrahim Ahmadi 2

1 Associate Professor, Department of Arabic Language and Literature, Buali Sina University

2 PhD student, Arabic Language and Literature, Buali Sina University

چکیده [English]

Semantics deals with studying the meaning and historical-descriptive semantics is one of the important and most common disciplines in this science. One of the ways to find the exact meanings of a word in the historical-descriptive semantics is using the syntagmatic and paradigmatic relations within the linguistic structure. This method is based on the structuralism theory. Undoubtedly, the application of this method plays a major role in the study and understanding Qur'an, which has complex semantic layers. The present study aims at identify and introduce the meaning of »Ḥamim« in the semantic system of the Holy Quran and has tried to study the role of the syntagmatic and paradigmatic vocabulary in identifying the meaning of »Ḥamim«. Therefore, the main question of the present study is, which of the syntagmatic and paradigmatic words of »Ḥamim« give the most help to heuristically discover the meaning of this word and what are the most important semantic components of the term as necessary and sufficient conditions? The results of this paper have shown that the most important semantic components of the term »Ḥamim «are punishment, fluidity, pain and harshness, melting, fatalities, elimination of body parts, and extreme heat. Also, the term Ḥ»amim« on the syntagmatic axis has semantic relationship with verbal lexemes of “Sabba (صَبّ)”, “Zᾱqa (ذاقَ)”, “saqᾱ (سَقَی)”, “Qata’a (قطع)”, “Saḥaba (سحب)”, and “sahira (صهر)” and nominal terms of “Mᾱ (ماء)”, “ghssᾱq (غسّاق)”, “Samūm (سموم)”, “Azᾱb (عذاب)”, and on the paradigmatic axis with the words “Azᾱb (عذاب)”, “ᾱniyah (آنیة)”, and “Nᾱr (نار)”. , most of the verses which use “Ḥamim” dedicated to the semantic domain of Azab (torment), Kᾱfirᾱn (infidels), Mūnkirᾱn (deniers), and those who hated of religion.

کلیدواژه‌ها [English]

  • semantics
  • Syntagmatic and Paradigmatic Relations
  • Ḥamim
  • Semantic Components
قرآن کریم، ترجمة محمدمهدی فولادوند، تهران، دارالقرآن الکریم، 1376.
ابن ربیعه، المهلهل ، الدیوان، شرح و تقدیم طلال حرب، الدار العالمیة، د.ت.
ابن عاشور، محمد بن طاهر، التحریر و التنویر، الدار التونسیة للنشر. د.ت.              
ابن فارس، احمد، معجم مقاییس اللغة، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1422.
ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1419.
ایزوتسو، توشیهیکو، خدا و انسان در قرآن، ترجمة احمد آرام، چاپ نهم، تهران، شرکت سهامی انتشار، 1393.
ــــــــــــــــــ ، مفاهیم اخلاقی- دینی در قرآن مجید، ترجمة فریدون بدره­ای، چاپ دوم، تهران، قلم، 1388.
باقری، مهری، مقدمات زبان‌شناسی، چاپ نهم، تهران، قطره، 1385.
بغدادی، عبدالقادر بن عمر، خزانة الأدب، محقق عبدالسلام محمد هارون، مکتبة الخانجی، 1997.
بطرس، أنطونیوس، المعجم المفصل فی الأضداد، بیروت، دار الکتب العلمیة، 2003.
پالمر، فرانک ر، نگاهی تازه به معنی‌شناسی، ترجمة کوروش صفوی، چاپ ششم، تهران، نشر مرکز، 1391.
تأبط شرا، الدیوان، بیروت، دارالغرب الاسلامی، 1984.
جوادی، محمداسلم و امیر نیک‌پی، «ایده و مفهوم ساختارگرایی با بررسی آرای سوسور و لوی استروس»، معرفت فرهنگی و اجتماعی، ش3، صص203-177، 1389.
دهقانپور، علیرضا و ژیلا بخشی، «معناشناسی احسان در قرآن»، پژوهشنامة معارف قرآنی، ش17، صص82-61، 1393..
راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، بیروت، دارالعلم و الدار الشامیة، 1412.
روبینز، آر، اچ، تاریخ مختصر زبان‌شناسی، ترجمة محمدعلی حق‌شناس، تهران، نشر مرکز، 1384.
زبیدی، محمدمرتضی، تاج العروس فی شرح القاموس، محقق علی شیری، بیروت دارالفکر، 1965.
زمخشری، جارالله، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، قم، نشر البلاغة، 1415.
ساسانی، فرهاد و پرویز آزادی، «تحلیل مولفه­های معنایی «حق» در قرآن کریم با بهره‌گیری از شیوة همنشینی و جانشینی»، پژوهش­های زبان و ادبیات تطبیقی، ش1، صص 84-67، 1391.
سیدی، سیدحسین، تغییر معنایی در قرآن، تهران، انتشارات سخن، 1390.
شابی، أبوالقاسم، أغانی الحیاة، الدار التونسیة للنشر، تونس، 1970.
شعیری، حمیدرضا، مبانی معنا‌شناسی نوین، چاپ دوم، تهران، سمت، 1383.
صفوی، کوروش، درآمدی بر معنا‌شناسی، چاپ پنجم، تهران، سوره مهر، 1392.
طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، جامعة مدرسین، 1417.
طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، تحقیق علی کرمی، تهران، انتشارات فراهانی، 1384.
عبدالعزیز، محمدحسن، مدخل إلی علم اللغة، الطبعة الثانیة، القاهرة، مکتبة الشباب، 1998.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ، المصاحبة فی التعبیر اللغوی، القاهرة، دار الفکر ، 1998.
عبدی، المثقب، الدیوان، محقق حسن کامل الصیرفی، دار المخطوطات العربیة، 1971.
فراهیدی، خلیل بن احمد، کتاب العین، قم، موسسة دار الهجرة، 1405.
قائمی­نیا، علی‌رضا، بیولوژی نص، تهران، انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشة اسلامی، 1389.
مختار عمر، احمد، علم الدلالة، الطبعة الخامسة، القاهرة، عالم الکتب، 1998.
مروتی، سهراب و سارا ساکی، «معناشناسی واژه ذکر در قرآن کریم»، آموزه­های قرآنی، ش17، صص 135-154، 1392.
مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، تهران، بنگاه ترجمه، 1360.
مکارم شیرازی، ناصر و دیگران، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیة، 1374.